vrijdag 30 maart 2007

Antwaarps talent: Zita Swoon

Na dEUS ook een ode aan Zita Swoon! Stef Kamil Carlens, leadzanger van de groep, speelde namelijk sinds den beginne bij dEUS. Jammer genoeg stapte hij een tijdje geleden uit de groep om zich volledig op Zita Swoon te werpen. Jammer voor dEUS, maar geweldig voor de liefhebber van swingende, multiculturele muziek met een vleugje soul. Stef Kamil Carlens lijkt op het eerste zicht een merkwaardige figuur. Hij houdt van extravagante outfits, zoals roze maatpakken, maar doet dit vooral om het plaatje te doen kloppen, zegt hij zelf. Hij wil namelijk van elk optreden een feest maken.

En wat moois voor het oog hoort daar natuurlijk bij. Ook mooi voor het oog én oor zijn de backingvocal-zusters Leonie, Eva en Kapigna Gijsels. Dit pittige trio met duivelse engelenstemmen bezorgt Zita Swoon dé extra touch. En ja hoor, het plaatje klopt. De verscheidenheid aan instrumenten, de prachtige backingvocals, de outfits en gewoonweg geniale muziek maakt Zita Swoon tot een evenwichtige, vooral bij jongeren populaire supergroep.

woensdag 28 maart 2007

Stand van zaken!

Hier ben ik nog even met de stand van zaken. Met andere woorden: hoe staan we ervoor? Het antwoord: redelijk goed. We moeten natuurlijk rekening houden met onvoorziene omstandigheden die zoals geweten altijd voor zullen vallen. Murphy's law is op ons echt wel van toepassing. Zo gingen we vorige maandag filmen op ons Marnixplaatsje. Mooi zonnetje, geen zuchtje wind en heerlijke beelden van mensen die op terrasjes zitten. Dat was de bedoeling. Ook zouden we achtergrondgeluiden opnemen en enkele quotes afnemen van voorbijgangers. Wij dus met pak en zak naar ons pleintje en daar aangekomen moest de machinerie opgestart worden. Melinda ging het gevecht aan met de SolidState en Leslie & ondergetekende met de camera. Helaas weigerde de camera dienst en gaf ook de SolidState forfait. Maar, kijk, zoals Johan Cruijff het al verwoordde: Elk nadeel heb z'n voordeel.

Want een camera blijkt als een magneet op mensen te werken. Terwijl wij met onze beperkte technologische kennis de camera aan de praat probeerden te krijgen, kregen we het gezelschap van Rachid, een marrokkaanse jongeman die sinds kort in Hoboken woont, maar daarvoor heel zijn leven op de Marnixplaats heeft gewoond. Ook nu keert hij nog regelmatig terug. Hij houdt van de mensen op de Marnixplaats, de sfeer en het multiculturele. 'We moeten leren van elkaar, we wonen toch allemaal samen'. Wijze woorden waaraan we zeker nog zullen terugdenken. Maar we wijken af. Rachid vraagt ons dus wat er aan de hand is, waarop we schaapachtig uitleggen dat wij (professionele journalisten hum hum) onze camera niet aan de praat krijgen. Meteen daarop loopt Rachid een winkeltje binnen en komt terug met Luc, een oudere man die al 40 jaar op de Marnixplaats woont en werkt.

Jammer genoeg kreeg ook Luc onze camera niet aan de praat, maar er bleek toch een heel verhaal achter hem schuil te gaan. Een rasechte, Antwerpse verteller en bovendien dé uitgelezen persoon om over de Marnixplaats te vertellen. Maar daarmee waren onze cameraproblemen nog niet opgelost natuurlijk. Dus nam Rachid ons mee naar een winkeltje verderop en nog geen twee minuten later was ons probleem opgelost. (Een verkeerd knopje ingedrukt...). Ondertussen had ook Melinda de SolidState aan de praat gekregen en konden we dus beginnen.

Leslie maakte eerste verkennende beelden van het plein en Melinda & ondergetekende gingen praten met Luc. Hij vertelde ons in gezellig Antwerps de geschiedenis van de Marnixplaats en de problemen die er nu zijn met de renovatie. Al snel waren we een uur verder en was het tijd om Leslie te gaan helpen met filmen. Maar ondertussen hadden we wel een ideale gesprekspartner voor onze opdracht van radio gevonden. En meteen ook een invalshoek voor die opdracht: de renovatie van het Marnixplein: lust of last?

We maakten nog enkele beelden van de Jazz Studio, namen afscheid van Rachid en keerden terug naar school. Het was een bijzonder productieve dag, waarvan we meer geleerd hebben dan op internet rond te kijken. Nu blijkt dat je eigenlijk niet op zoek moet gaan naar een goed verhaal, het verhaal komt wel naar jou als je ervoor openstaat. Of was dit maar beginnersgeluk? We zullen zien...

Antwaarps talent: Wawadadakwa

Wawada... wa??? Wawadadakwa! Een enorm moeilijke naam, voor simpelweg swingende muziek. Een mengeling van ritme, vreemde instrumenten, samba en een zuiders tintje en dat allemaal in een prachtig Antwaarps dialect. Op zijn minst uniek in België! Wawadadakwa brengt een samenraapsel van verschillende culturen, en dat hoor je zowel aan de muziek als aan de tekst. Zo gaat "Koken met Rachida" over een man die geen zin heeft om zelf te koken en in plaats van naar de Quick of dergelijk fastfoodrestaurant, eten haalt bij de Marokkaan. De cd "Voor mama" is de ideale plaat om mee wakker te worden op een grijze maandagochtend. Als je daar niet blij van wordt, word je het waarschijnlijk van niets. Wawadadakwa treedt meestal op op zuiderse festivalletjes of gezellige kleine podia. Nog een leuk weetje: de groep was de thuisband van het één-programma "De grote geschiedenisshow". Een filmpje vond ik nergens terug op het internet, maar hou je ogen open, want binnenkort zullen ze wel weer op verschillende zomerse podia staan...


zaterdag 17 maart 2007

Antwaarps talent: Ronita Yory, de zingende toiletmadame


Ronita Yory is een toiletdame die romans publiceert en daar bovenop zingt en componeert. Ze bestaat echt. Toch is er een grote kans dat u nog nooit van haar gehoord hebt. Deze zeventigjarige Antwerpse parel werd immers nog maar pas ontdekt door het Radio 1 programma Alaska.

Ronita schreef al zes boeken. Toegegeven, allemaal uitgeven in eigen beheer, maar toch. Welke ongeschoolde vrouw van straks zeventig jaar doet het haar na? Tien jaar geleden, op haar zestigste, begon Ronita een zangcarrière. Haar nummer 'Adios Acapulco' moest de grote doorbraak worden, maar het werd niet echt een succes. Sindsdien hoopt Ronita Yory alsnog op een doorbraak als schrijfster.

Ronita's schrijfplannen zijn niet bescheiden: momenteel werkt ze aan een verfilming van één van haar romans. Voor Ronita is toiletdame het allermooiste beroep. Het menselijk contact in de toiletten is bovendien een onuitputtelijke bron van inspiratie. Maar het allerliefst loopt Ronita rond in haar eigen droomwereld. Een wereld van verhalen, succes en onmogelijke liefdes in het exotische Acapulco...

Toch heeft ze haar droom voor een klein stukje waar kunnen maken. Na haar optreden op Radio 1 nam ze een heuse videoclip op van haar nummer 'Adios Acapulco'. Dit nummer werd op Youtube gezet en werd ondertussen al bijna 25000 keer bekeken. Niet slecht voor een ongeschoolde toiletjuffrouw.

De uitstekende radioreportage 'Adios Acapulco' kan beluisterd worden op de website van Radio 1.

(Met dank aan de Radio 1 website).


vrijdag 16 maart 2007

Recensie: Cafétzou

De eerste zonnestralen vochten zich een weg naar de aarde toe en een heldere blauwe hemel verscheen boven ons uit. Perfect weertje dus om eens rustig te gaan tafelen. Het lunchuur was net van start gegaan en een vriendin en ik besloten om een gezellig cafétje binnen te stappen op de Marnixplaats. Niet toevallig ook hét pleintje waar wij een filmpje over moeten maken.

Langs buiten valt er weinig te ontdekken aan Cafétzou maar eens je binnen komt, merk je pas hoe klein de zaak is. Het interieur is strak en modern ingericht. Witte, kleine tafels staan wat verloren in de witte ruimte. Maar de zwarte, lange toog zorgt dan weer voor het nodige contrast. We wringen ons een plekje op onze stoel, want aan mensen met lange benen hebben ze duidelijk niet gedacht! De tafeltjes staan zo dicht bij elkaar dat je bijna op de schoot van je buur komt te zitten. Ik begin me er wat ongemakkelijk bij te voelen.

Een meisje met duidelijk accent komt ons de kaart brengen. Als we de menukaart bekijken, valt het op dat hier duidelijk Griekse invloeden mee gemoeid zijn. De keuze is beperkt. Je kan kiezen tussen een drietal broodjes, enkele salades , waaronder een Griekse, soep en moussaka. Ik kies voor een club sandwich met chips, de rest klinkt me iets te exotisch. De vriendin besluit enkel een drankje te nemen aangezien de prijzen hier niet mals zijn. Na een tiental minuten komt het meisje met accent ( waarschijnlijk een Griekse) vrolijk aangehuppeld met mijn bord. Aan enthousiasme geen gebrek in deze keet! 2 vrouwen runnen de zaak en buiten dat, spelen ze ook nog liefdesdeskundigen voor een Marrokaans meisje dat aan de toog wel erg luid haar privéleven uit de doeken doet. We volgen al lachend het gesprek dat zich stilletjes aan als een soap begint te ontpoppen.

De sandich valt als volgt te omschrijven: 3 sneetjes geroosterd wit brood waartussen kip, groenten en een vinaigrette zitten en die samengehouden worden met een houten prikker. Naast de sandwich ligt een hoop zouten Lais chips. Een rare combinatie maar best lekker! Toch had ik voor 7.5 euro meer verwacht. Ik blijf op mijn honger zitten! Ik had nog kunnen kiezen uit één van de 3 dessertjes, maar we zijn nogal gehaast. We proberen de ontsnappen uit de klauwen van de stoelleuningen en banen ons een weg naar buiten.
Cafétzou is kostelijk lunchen in een modern interieur!

Invalshoek van ONS filmpje!

Tussen al de muziekstukjes en sterrenweetjes door mogen we natuurlijk ons pleintje niet uit het oog verliezen. Het uiteindelijke doel is om een chique filmpje te maken over de Marnixplaats. Hier kan u alvast onze invalshoek lezen voor het filmpje.

Op het eerste gezicht lijkt de Marnixplaats niet meer dan een rondpunt waarop enkele straten uitkomen. Maar als je er een beetje meer aandacht aan besteed, merk je al gauw dat dat helemaal niet het geval is. De Marnixplaats is gelegen in een kunstzinnige buurt vol interessante bezienswaardigheden. Achter de rijtjeshuizen bevinden zich vaak pareltjes van winkels en restaurantjes. Zo vind je er in een oud pand Tuf Tuf, een oude boekenwinkel die tot de nok gevuld is met boeken. Ook het Raamtheater en de Jazzstudio zitten verborgen achter grijze, niet opvallende huizen. In één van de zijstraten huizen ook twee authentieke muziekwinkels, Pro Arte, die hun charme niet gestolen hebben.

Deze verborgen parels zouden wij graag met ons filmpje in beeld brengen. We zullen we dan ook vooral focussen op onze zoektocht naar deze Antwerpse schatten.

Antwaarps talent: Pieter Embrechts

Wat hebben de Kakkewieten, El Tattoo del Tigre en W@=D@ gemeen? U weet het niet? Pieter Embrechts natuurlijk! De veelzijdige broer van Tine Embrechts is
niet alleen een getalenteerd acteur, maar mag ook gerust een behoorlijke zanger genoemd worden. Ikzelf leerde hem kennen op een zijpodium van Marktrock, waar slechts een 20-tal studenten de moeite hadden gedaan om hem te komen bewonderen.

Dit maakte het wel extra gezellig natuurlijk. Een sexy stem, grappige bindteksten, en de prachtige nummers niet te vergeten: ik was meteen verkocht. Ondertussen heeft Pieter Embrechts Maanzin uitgebracht, een debuutcd om trots op te zijn! Naast melodieuze luisterliedjes schotelt hij ons ook op een ludieke manier maatschappijkritische nummers voor. En als rasechte Antwerpenaar bezingt hij natuurlijk ook zijn stad. In "De Handwerpenaar" toont hij duidelijk zijn voorliefde voor Antwerpen, maar kaart hij ook de groeiende onverdraagzaamheid in zijn stad aan.

De Marnixplaats rond 1920

Hier zien jullie een foto van de Marnixplaats die genomen is rond 1920. Zoals beloofd zal ik binnenkort ook een artikel over de geschiedenis van de Marnixplaats posten, maar dat zal waarschijnlijk pas in de paasvakantie zijn. Op de foto kunnen jullie al zien dat de Marnixplaats in de loop van de jaren eigenlijk maar weinig veranderd is!

We staan op Google!

Sinds kort staan we ook op de populaire zoekmachine Google! Gewoon onze naam intikken of de naam Marnixplaats of Marnixplein en dan kom je als vierde of vijfde 'hit' bij onze blog terecht. We zijn dus echt wereldwijd aan het gaan mensen! Probeer het maar eens uit zou ik zeggen...

Antwaarps talent: de Fixkes

Af en toe eens last van wat nostalgie naar je kinderjaren? De tijden waar je al hoelahoepelend op de speelplaats stond, je dikke truien met grote honden op droeg en een verschrikkelijk crush had op je buurjongen? Wel, de gasten van de Fixkes kennen er alles van! De vijfkoppige Antwerpse mannengroep staan met 'Kvraag het aan' momenteel al op de tweede plaats in de afrekening van Studio Brussel. Ze zijn dus goed op weg om de Kaiser Chiefs van hun troon te stoten.

Overal ten lande spelen ze de zalen plat met hun melancholische hiphop/kleinkunstsongs. De mannen zijn niet alleen aardig om te horen maar ook fijn om te zien. Het zijn stuk voor stuk knappe gasten. De zanger heeft een warme ietswat hese stem en met zijn enorme kleine gestalte zou je de kerel weliswaar bijna gratis ne knuffel geven na het optreden. Hun teksten zijn zo herkenbaar dat je spontaan terug begint te verlangen naar 'den goeien ouden tijd'. En het Antwerps/Stabroeks dialect waarin ze zingen maakt het geheel nog eens eens zo charmant! Wie de mannen eens live wil bezig zien, moet op 25 maart afzakken naar Trix in Antwerpen. Een aantal van hun liedjes zijn te beluisteren op myspace. Op hun website vind je dan weer veel meer Fixkesstuff.
Gaat da zien, gaat da horen!


donderdag 15 maart 2007

Antwaarps talent: La Esterella, een levende legende


Vergeet Natalia. Vergeet Geike Arnaert van Hooverphonic. Vergeet Sarah Bettens, vergeet Yasmine, vergeet K3, vergeet Axelle Red. En vergeet alstublieft Barbara Dex. Er is immers maar één vrouw in Vlaanderen die zich een levende legende mag noemen. De vrouw van de comeback, de getekende wenkbrouwen en de sigaren. De vrouw die de jongere generatie vooral kent door het typetje van Chris van den Durpel. Maar we vergeten dat ze meer is dan dat. Ze is waarschijnlijk de meest internationale zangeres die we in Vlaanderen ooit gehad hebben, maar dat zijn we langzaam maar zeker aan het vergeten. Daarom dit eerbetoon aan haar, de grootste artieste die Antwerpen en omstreken ooit gekend heeft. Ladies and gentlemen, we give you: Miss 'La Esterella'.

La Esterella word op 7 mei 1919 in Antwerpen geboren als Esther Lambrechts. In haar jonge jaren werkte ze als naaister, maar ze ging al snel beseffen dat dit niet het leven was waarvoor ze in de wieg was gelegd. Samen met haar moeder bezocht ze elk weekend de zangwedstrijden in ‘Oud België’ (legendarisch revuetheater waarover binnenkort een serie met Peter van den Begin & Stanny Crets gemaakt zal worden, nvdr). Het was hier dat de jonge Esther in 1940 voor het eerst zelf op het podium stond. De tweede keer dat ze meedeed raakte ze in de finale en werd aangesproken door Charly Schleimovitz. Schleimovitz, een Russische immigrant en ex-acrobaat, wierp zich op als haar impresario en grote liefde: ze trouwden in 1950. Hij toverde haar om tot La Esterella en liet haar zanglessen volgen bij een Joodse zangeres, die in de oorlog gedeporteerd zou worden, en loodste haar binnen in de grootste zalen. Over deze periode in haar leven zei ze: ‘Mijn man deed niet alleen de zakelijke afspraken, hij heeft me gewoon alles geleerd. Tevoren kon ik me niet eens schminken. Hij leerde me hoe ik me moest kleden, en hoe ik op een podium moest staan. Hij heeft een ster van me gemaakt’.

De wereld leek wel aan de voeten van de jonge zangeres te liggen, maar toen brak de Tweede Wereldoorlog uit. Ze werd verplicht om in Duitsland te gaan zingen, maar in ’44 wist ze een nieuwe resem opdrachten daar te ontwijken. Het was pas na de oorlog dat ze doorbrak in heel Europa. Ze trad op in de meeste Europese hoofdsteden zoals Parijs, Stockholm, Amsterdam, Londen, Bratislava, Oslo, Praag, München, … en werd de Belgische Zarah Leander genoemd. Haar repertoire varieerde van het lichte lied tot klassiek, en het duurde niet lang of ze werd Vlaanderen’s bekendste zangeres.

Begin jaren ’50 verbleef ze de helft van het jaar in Groot-Brittannië om daar op te treden in de schouwburgen van de badsteden, en voor het eerst ook voor de camera’s van de BBC. Haar collega-zangeres Jo Leemans verwoordde het als volgt: ‘La Esterella heeft Vlaanderen internationaal op de kaart gezet. Toen ik na de Tweede Wereldoorlog voor het eerst naar Londen trok, zag ik haar naam in het groot prijken op de affiche van een theater. ‘She’s from Belgium, you know’, vertelde ik trots aan mijn medepassagiers op de bus.'

De Vlaamse nachtegaal zong in meer dan 10 talen en was berucht om de snelheid waarmee ze nieuwe nummers onder de knie kreeg. In ’53 kreeg ze een platencontract bij Philips, dat toen net in Vlaanderen begon op te komen. De maatschappij stuurde haar voornamelijk in de richting van een Nederlandstalig repertoire. Dit bleek een goede zet, want liedjes uit die tijd zoals bijvoorbeeld ‘Voor een kusje van jou’ en haar bekendste hit ‘Oh Lieve Vrouwe Toren’, zijn intussen evergreens geworden.

Privé ging het Esther Lambrechts echter niet voor de wind. Ze bleef kinderloos na een miskraam en in ’59 werd haar man en toeverlaat Charly ernstig ziek. Toen hij ’62 overleed zei La Esterella het podium voorgoed vaarwel. Ze was toen 43 jaar. Ze ging aan de slag als secretaresse en in ’70 hertrouwde ze. Toch werd haar geluk enkele jaren later weer verstoord, want na slechts 10 jaar huwelijk stierf ook haar tweede man.

Ondanks haar tegenslagen op persoonlijk vlak, verbrak La Esterella in ’83 op professioneel vlak de stilte, toen ze zich op Radio 2 waagde aan een versie van de Sinatra Song ‘Ol’ Man River’. Hierover zei ze in een interview met De Standaard: ‘Ik had er in toegestemd één nummer te zingen. Eens de eerste noten in de studio weerklonken zag je de wenkbrauwen de hoogte ingaan, maar ik wist dat ik het kon. En het lukte. Ik kreeg een staande ovatie. Ongelofelijk, nooit was ik gelukkiger als toen’. Dit optreden leverde haar zoveel goede reacties op dat La Esterella opnieuw vertrokken was en begon te werken aan haar ‘come-back’.

In ’84 kreeg ze een ereteken van de Minister van Cultuur en in ’94 een eremedaille van de stad Antwerpen. Af en toe nam ze ook nog nieuwe liedjes op, zoals een lied voor Levenslijn in ’95 of voor de soundtrack van de film ‘Shades’ in 2000, waarvoor ze samenwerkte met Alex Callier van Hooverphonic en Regi Pinxten van Milk Inc. Daarnaast werden ook haar liedjes van de jaren ’50 voor het eerst op CD gezet. Ze zong zelfs ‘Pump Up The Jam’ in voor een commercial van Belgacom, een nummer waarvan ze daarvoor nog nooit gehoord had.

Haar optreden voor een groep Leuvense studenten haalde een paar jaar geleden alle kranten. ‘Op het einde zaten ze allemaal met een krop in de keel te luisteren. Goede muziek blijft ontroeren, dat heeft niets met leeftijd te maken’, zei ze in een interview met De Standaard. In 2001 werd er een documentaire over haar gedraaid, waarin ze wordt afgebeeld als een ster die uit de ruimte is gekomen om op aarde de taal van de sterren te spreken: zingen. Ook al zijn de grote zalen van weleer nu parochiezalen geworden, toch blijft La Esterella luisteren naar dat ene gebod: immer schijnen. Reactie van de zangeres zelf: ‘Schoon, maar bijlange niet compleet’. Nog in 2001 wordt ze bijgezet in de ‘Eregalerij van het Vlaamse lied’, met een onderscheiding ‘Voor Een Leven Vol Muziek’.

De laatste jaren heeft La Esterella’s carrière weer een nieuwe vlucht genomen door Chris van den Durpel’s persiflage in Chris en Co. Hierin wordt ze afgebeeld als een zangeres op jaren, die nog steeds geniet van het zingen, het leven, de sigaren en de elexirekes. Ook werd er ter gelegenheid van haar 85ste verjaardag op het internet een fictieve blog gestart, waarop de zangeres zogezegd haar dagboek neerschrijft. Ondanks het feit dat de site grotendeels humoristisch moet worden opgevat, blijken veel mensen geïnteresseerd in dit ‘fictieve leven’ van de Antwerpse nachtegaal.

Vandaag de dag zingt de 87-jarige zangeres nog steeds. Ook al heeft ze haar orkest van weleer vervangen door één pianist en bestaat haar publiek tegenwoordig vooral uit bejaarden, toch staat ze nog steeds op het podium als een trotse vrouw. Ze schittert onder de spots als de diva die ze ooit was en eigenlijk altijd is gebleven. De pluimen zijn misschien wel verdwenen, maar haar krachtige stem blijft nog steeds jong en oud ontroeren.




donderdag 8 maart 2007

Op en rond de Marnixplaats: het Fotomuseum.

Op en rond de Marnixplaats valt heel wat te beleven! Zo vinden we in de nabijheid van het plein oa het Raamtheater en de Jazzstudio. Ook het vernieuwde Fotomuseum is niet veraf. Op de Waalse Kaai prijkt het gebouw in al haar eenvoud. Voor wie zich graag laat verleiden door mooie plaatjes en aangrijpende foto's, is een bezoekje aan het museum een echte must! Op dit moment lopen er in het museum 5 uiteenlopende tentoonstellingen.
Een interessante tentoonstelling voor aanstormend journalistiek talent als onszelf, is de fotocollectie van Reuters. Miljoenen foto's van het persagentschap Reuter schieten voorbij in live stream en schetsen de ontwikkelingen en soms dramatische veranderen die de 21ste eeuw met zich mee heeft gebracht. De tentoonstelling, The State of the World, loopt nog tot 13/05 en bevindt zich op de 4de verdieping van het museum.


Van alle belgische koningen die ooit de revue gepasseerd zijn, kunnen we Leopold III toch als 1 van de opmerkelijksten beschouwen. Maar wat velen niet wisten, was dat de fel omstreden koning zich als een echte kunstfotograaf heeft ontpopt. Tijdens zijn verre reizen nam hij steevast zijn fototoestel mee om ongerepte landschappen, staatsportretten en kinderen met moeders in te blikken. Nadat hij uit het openbare leven verdwenen was, geraakte Leopold III pas goed in de ban van ontdekkingsreizen. Tijdens die reizen legde hij alles wat hem fascineerde vast op foto.

De tentoonstelling, Leopold III fotograaf, loopt nog tot 13/05 in het fotomuseum.
Andere tentoonstellen die te bezichtingen zijn in het fotomuseum: Albert Watson - Frozen , Collectiepresentatie 2 – Agfa/Gevaert, Annelies de Mey en Outlandish.
Meer info over prijzen en openingsuren vind je op hun website.


dinsdag 6 maart 2007

Bompa Pfaff drinkt pintjes in de hemel

In Brasschaat is maandagnacht rasechte Antwerpenaar en VTM-icoon "Bompa Pfaff" (Edilbert Seth) overleden. Dat meldt het VTM-nieuws. De vader van Carmen Seth, de echtgenote van ex-doelman Jean-Marie Pfaff, is bekend van de realitysoap "De Pfaffs" op VTM. Edilbert Seth was 77.

Edilbert Jean-Marie Seth werd geboren op 7 juni 1929 in Deurne. Hij groeide op in een echte kermisfamilie. Al in zijn kindertijd stond hij als clown op het podium en later trad hij op als goochelaar.
Edilbert trouwde met Yvonne Geerts met wie hij twee dochters kreeg. Na de dood van zijn vrouw in 1987 namen Jean-Marie en Carmen "den bompa" in huis."Bompa Pfaff" stond bekend als een levensgenieter. Het was geweten dat hij van het goede leven hield: zijn pintjes en sigaretten waren deel van zijn dagelijkse leven. Hij sukkelde dan ook al een tijd met zijn gezondheid. Vorig jaar werd hij voor zes weken opgenomen in het ziekenhuis en begin februari werd hij weer naar het ziekenhuis gebracht met een zware bronchitis en een blaasontsteking.Edilbert Seth werd bekend als "Bompa Pfaff" in de realitysoap over de familie van Jean-Marie Pfaff. De reeks loopt al vijf seizoenen op de commerciële zender VTM.

"Den bompa" laat twee kinderen, vijf kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen achter
.




Una giornata particolare in 'De Rode Loper'

Vandaag kunnen jullie in het showbizzmagazine van Éen 'De Rode Loper'naar een interview met de hoofdrolspelers van 'Une Giornata Particolare' kijken. Dit theaterstuk loopt momenteel in Antwerpse Raamtheater. Het stuk, gebaseerd op de film van de Italiaanse scenarioschrijver en regisseur Ettore Scola, speelt zich af in het Rome van net voor de Tweede Wereldoorlog.

Centraal staan twee doodgewone mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten terwijl de rest van hun woonkazerne naar het grote defilé ter ere van de legendarische ontmoeting tussen Hitler en Mussolini trekt. Antonietta, een moeder van zes kinderen en echtgenote van een diehard fascist en Gabriele, een homoseksuele, ontslagen radiostem. Terwijl heroïsche woorden en toespraken duizenden mensen met elkaar verenigen, drinken ze samen koffie, lachen samen en beseffen dat deze ontmoeting voor het leven is. Wanneer de avond valt, betekent dit niet alleen het einde van een memorabele dag voor Rome, maar ook het einde van de bijzondere dag die ze samen beleefden, hún giornata particolare.

Une Giornata Particolare is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1977. Toen werden de rollen van Antonietta en Gabriele gespeeld door de levende legende Sophia Loren en Marcello Mastroianni, die drie keer genomineerd werd voor een oscar en Catherine Deneuve zijn maîtresse mocht noemen.

Gitt Bolsens herwerkte deze film nu tot een theaterstuk met Katelijne Verbeke en steracteur Koen De Bouw. Het stuk loopt nog tot eind maart in het Antwerpse Raamtheater.


Antwaarps talent: dEUS

Leslie was er al mee begonnen, maar ik vond het wel een leuk idee om de aandacht te vestigen op Antwerps talent.

Bij deze wil ik dus graag een soort eregallerij starten met allerlei Antwerpse groepen/zangers, Antwaarps talent genaamd.

De eerste band die ik in de spotlight wil zetten, is ook meteen één van de grootste Antwerpse groepen: dEUS! Deze in binnen-en buitenland populaire pop/rockgroep staat al van 1994 op het podium en werd bekend met het stevige nummer Suds and soda. De groepsleden wisselden regelmatig, maar wie altijd gebleven is, zijn leadzanger Tom Barman en muzikant Klaas Janszoon: 2 rasechte Antwerpenaars.Tom Barman kwam het laatste jaar opvallend vaak in de media met onder andere de organisatie van 0110, maar ook met 3 uitverkochte AB-zalen en een twee maal uitverkocht Vorst Nationaal. Het succes van de groep is immens, en dus zeker een plaatsje waard in Antwaarps talent. Hier alvast de website voor wie zin heeft in een geweldig streepje muziek...




zondag 4 maart 2007

De Marnixplaats in de steigers

Zoals jullie binnenkort op deze blog zullen kunnen lezen, is burgemeester Marnix, naar wie de Marnixplaats genoemd is, enorm belangrijk geweest in de Antwerpse geschiedenis. Toch is het standbeeld op de Marnixplaats geen beeltenis van hem, maar van de zeegod Neptunus. Over het hoe en waarom van dit standbeeld zullen jullie nog enkele gedagen geduld moeten hebben, wel kan ik jullie al enkele foto's van de Marnixplaats tonen tijdens de restauratie van het beeld vorig jaar. Tekst en uitleg volgen later, de foto's vind je nu al hier. Over de plannen en problemen met de restauratie van het plein zelf kunnen jullie meer te weten komen via dit filmpje.

Op en rond het Marnixplein


Het Raamtheater brengt al meer dan 25 jaar repertoiretheater in hartje Antwerpen, in Vlaanderen en in Nederland. Van de Oude Grieken, via Molière, Marivaux en Shakespeare tot de hedendaagse toneelschrijvers uit Frankrijk, de V.S., Groot-Brittannië, Skandinavië en eigen land. Tekst en acteurs staan centraal in onze theateropvatting. Professioneel theater met humor dat boeit en aan het denken zet.
Thema: Dans, Podiumkunsten, Muziek, Theater, Teksttheater, Muziektheater, Improvisatietheater
Type: Artistieke gezelschappen

Aan de Jazz-Studio worden fundamenteel-technische principes aangewend bij het ontwikkelen van compositie- en uitvoerings-kennis van hedendaagse muziek. Deze technieken vinden eveneens hun toepassing bij de studie van de verschillende muziekstijlen, zowel klassieke als hedendaagse. Zij bieden een speciaal hulpmiddel voor de hedendaags muziekliefhebber die geconfronteerd wordt met het snel evoluerende muziekrepertorium en stellen de cursist in de gelegenheid om zijn persoonlijk werk uit te voeren en te beluisteren. Regelmatig musiceren in ensembles die verschillen in niveau en wisselen in muziekgenres vormen één van de belangrijkste schakels in de opleiding van de jonge musici. Ook de concerten en jam sessies georganiseerd door de Jazz-Studio dragen ertoe bij, dat hun vorming aan de realiteit wordt getoetst.

Klasgenootjes

Hier vinden jullie de blogs van onze klasgenootjes van 2 JOU B terug!

donderdag 1 maart 2007

Deze foto's werden genomen door Leslie. Ze weerspiegelen de sfeer van het Marnixplein op een druilerige namiddag in het begin van de lente.