'Talk to the hands cause the face don't wanna hear it anymore'

Hier is het filmpje met de geweldige Gringo van Temptation Island. Puur educatief natuurlijk: het perfecte gebruik van de Nederlandse taal kan nog van pas komen bij de lessen van meneer Van Doninck. Zonder dank!

Temptation Island 05
Uploaded by baton22001

Aantwaarpse Awaards

We houden jullie nu al enkele maanden op te hoogte van Aantwaarps Talent van allerlei pluimage. We zijn dan ook trots dat we jullie deze onverwachte apotheose kunnen voorstellen, het kersje op de taart: de Aantwaarpse Awaards.

De uitreiking van de ,,Aantwaarpse Awaards,, een trofee voor personen die in het afgelopen jaar iets hebben betekend voor Antwerpen, vindt dit jaar plaats op 3 juni in de Bourlaschouwburg.

De organisatie van de ,,Aantwaarpse Awaards wakkert het chauvinistische gevoel aan dat de Antwerpenaar heeft over zijn stad. Organisatoren Peter Metten en Jean Aarrents gaan nu verder op de ingeslagen weg en willen naast het promoten van Antwerpen ook de iets rijpere artiesten op de voorgrond plaatsen. Tijdens de shownamiddag zijn er bijvoorbeeld optredens van Garry Hagger, Nicole & Hugo, Jo Leemans, Freddy Sunder en komiek Dirk Van Vooren.

De zeven Awaards worden overhandigd aan personen en instanties, die het voorbije jaar iets voor Antwerpen hebben betekend of die een typische Antwerpse uitstraling hebben. Daarnaast worden de twee Wappers van 't Stad toegekend aan twee bekende Antwerpenaars, een man en een vrouw, die een verdienstelijke carrière achter de rug hebben. Volgende personen kregen al een Wapper tijdens de vorige edities en komen dus niet meer in aanmerking voor een nominatie: La Esterella, Sofie, Yvonne Verbeeck, Dora Van Der Groen, Daniella Somers, Herbert Flack, Gaston Berghmans, Robbe De Hert en De Strangers.

De drie belangrijkste categorieën zijn Oansteurmend talengt, met dit jaar als genomineerden: Roy Aernouts, De Fixkes, Kevin Janssens, Nathalie Meskens en zangeres Mira, de categorie Aantwaarpsen artist met acteur Warre Borgmans, Katastroof, Axl Peleman, Daisy Thijs en Peter Van den Begin, en de categorie Aantwaarpse figuur met als genomineerden Tom Barman, hoogspringster Tia Hellebaut, burgemeester Patrick Janssens, striptekenaar Robert Merhotein en modeontwerper Walter Van Beirendonck.

Jullie kunnen zelf stemmen op jullie favorieten op de website van de Awaards. Doen!

(Bron: Het Nieuwsblad)

Marnixplaats anders bekeken (Met dank aan google.maps)

Google lanceerde onlangs zijn Google Maps. Net als Google Earth kan je op deze toepassing van Google van eender welke plaats op onze aardkloot sattelietfoto's bekijken. Wij waren er natuurlijk als de kippen bij om jullie de Marnixplaats te tonen vanuit vogelperspectief. Zoals jullie kunnen zien is de Marnixplaats een echte ontmoetingsplaats, uniek in Antwerpen en misschien wel in Vlaanderen.

Antwaarps talent: Admiral Freebee

The Talent; The Admiral; Den Baard, Tom Van Laere of gewoonweg Admiral Freebee! Dat is vandaag de man naar mijn hart. Maar niet alleen vandaag uiteraard... Ik leerde hem enkele jaren terug kennen en was meteen verkocht. In feite ben ik niet echt een muziekkenster. Ik weet wat ik graag hoor, maar waarom? Let's give it a try!

Admiral Freebee rockt. Dat is wel het minste dat je over hem kan zeggen: rock, rock en nog eens rock! Met ballen! En swingen doet ie ook. Maar swing-rock, nee, dat gaat erover. En als laatste kenmerk zou ik ook folk noemen. Swingende rock met ballen en een vleugje folk dus.

Wat ik ook wel zwaar apprecieer aan The Admiral is zijn stem. Uiteraard, hoor ik je al denken, maar zo vanzelfsprekend is dat niet. Niet iedereen heeft dé stem. Hij wel. Die rauwe, krachtige stem waarvoor rock geschapen lijkt te zijn, doet iets met je. Bovendien is het niet zo'n stem die rauw klinkt omdat de zanger gewoon geen hoge noten kan halen, want dat kom je ook wel eens tegen (Peter Evrard, als ik dan toch namen moet noemen en als je dat dan al een zanger kan noemen). Kortom: een stem als een klok, maar geen kerkklok.

Nog enkele leuke weetjes over Admiral Freebee:

* Hij werd ontdekt tijdens Humo's Rock Rally, waar hij als tweede eindigde.
* Hij vloog reeds twee maal naar de VS om er een plaat op te nemen.
* Op zijn eerste plaat (in 2003) zong Nathalie Delcroix van het folk-trio Laïs mee.
* Hij kreeg dit jaar de prijs voor Beste cd nationaal op de Pop poll verkiezingen van Humo.
* Ook op de Zamu awards ging hij met de prijs voor Beste cd lopen dit jaar.

Mijn favoriet nummer: Ever Present (met Nathalie Delcroix)

Ons eerste YouTube succes!!

Marnixplaats by night

Tijdens een nachtje uit passeerde ik toevallig langs de Marnixplaats. Met het fototoestel in de hand ging ik aan de slag om de Marnixplaats op een andere manier aan jullie te tonen. Het nederige resultaat is hieronder te bewonderen.

Cultuur & wraak

Op woensdag 11 april gingen we met een deel van ons team en de helft van een ander team (concurrenten, maar ach ja) op pad voor het vak Culturele Actua van meneer Van Doninck. We hadden alles mooi in één dag gepland, zodat die dan ook vol, en ik bedoel vól, met cultuur zat. Eerste halte was het Paleis voor Schone Kunsten oftewel het Bozar in Brussel. Ik moet zeggen: de tentoonstelling 'Kijk op Europa, Europa en de Duitse schilderkunst in de 19de eeuw'' viel heel goed mee. Deze tentoonstelling belichtte vanuit verschillende invalshoeken de Duitse kunst in de 19de eeuw en legt ook internationale verbindingen, waarin de Duitse kunst steeds centraal bleef staan. Prachtige kunstwerken, nuttige uitleg en vervelende museumopzichters: een geslaagd museumbezoek.

Daarna kwamen we helaas aan bij de tentoonstelling ''Visit(e) - Hedendaagse kunst in Duitsland''. Ik heb echt geprobeerd om niet de cultuurbarbaar uit te hangen, maar het is me bij de tweede tentoonstelling helaas echt niet gelukt om er iets van in me op te nemen, laat staan dat ik er iets van begreep. In de folder stond dat de tentoonstelling 'in drie hoofdstukken -leven, ruimte & geschiedenis wou laten zien hoe sterk kunst, het persoonlijke leven en de wereld in elkaar grijpen. Bon, ik mag dan wel geen kunstkenner zijn, ik had er wel geld voor betaald.

Waren van de partij: een typmachine die vanzelf de letters Q, T & 4 typte, een naakte vrouw die zichzelf fotografeerde terwijl ze geheel gehuld was in pauwenveren, een staande lamp, reclameaffiches, gangen met spiegels waar ik tegen aangelopen ben en me vervolgens excuseerde omdat ik dacht da ik tegen iemand aan was gebotst wat bij nader inzien mezelf bleek te zijn..., een nagemaakte parkeergarage met twee auto's, vier gekleurde wereldbollen, een foto van een alpentop,.... Ik wou echt aan de opzichtster gaan vragen waarom juist dié kunstwerken het Duitse karakter weergaven, maar bij nader inzien heb ik me toch maar ingehouden: die dame was kwaad op mij omdat ik tegen haar spiegel opgelopen was.

Toen besloten we om nog iets te gaan eten in Brussel voor we naar Antwerpen zouden gaan, maar ik weigerde pertinent om een restaurant binnen te stappen waar geen menu's in het Nederlands waren, dat zou in strijd zijn met mijn overtuigingen. Uiteindelijk vonden we dan toch een 'leuk' restaurantje mét Nederlandse menu's. Helaas pindakaas bleef de boertige dienster mij in het Frans aanspreken, terwijl ik doodleuk terug antwoordde in het Nederlands: het werd een leuk debat. Jammer genoeg voor ons bleek ze het restaurantwezen niet goed begrepen te hebben, namelijk: eten in huis hebben. Sandwiches? Non, je n'ai plus de pain. Geuze? Non, j'ai seulement de la bière. Je peux faire un croque si vous voulez?

Dan maar terug naar Antwerpen voor het Toneel: De Wereldgeschiedenis in 10 & 1/2 hoofdstuk. Het klonk echt verschrikkelijk op voorhand - een 'doe-toneel van drie uur', maar het viel echt heel goed mee, vooral de laatste stukken waren indrukwekkend. Ik heb er trouwens nog een moment van wraak beleefd. Het toneelstuk was namelijk opgebouwd uit allemaal surrealistische sketches in pure Lynch-stijl die ons in groepjes meenamen van de catacomben van de Bourla, naar de scene, de foyer enz.. inclusief subtiele & mysterieuze aanwijzingen zoals druppelend water of honderden emmers die uitgestald waren.

Op een gegeven moment liepen we de dus door één van de onderaardse gangen van de Bourla en worden we gekruist door een groepje blinden. Waarop ik vraag aan mijn teamgenoten: zouden die ook deel uitmaken van het stuk? Collectief hoongelach volgde. Maar mijn moment kwam toen we op het einde naar het centrale deel van de Bourla geleid werden, vlak voor de scène. Duister en stilte. Tot plots de blinden het podium betraden! Zij bleken namelijk de rode draad door het stuk te zijn. Een ('subtiele') glimlach verscheen en mijn culturele dag was geslaagd.

Antwaarps talent: FOEFF

Een blog hoeft niet alleen te dienen als dagboek, me dunkt. Daarom dat ik hier ook zonder enige schroom wat reclame wil maken over een té coole meidengroep! FOEFF is hun naam! Hun show voert je van het ene hoogtepunt naar het andere!
FOEFF bestaat uit 5 knappe grietjes uit de omgeving van groot Ranst. Ze brengen liedjes mét pit, zowel covers als zelfgeschreven nummers! Om jullie een idee te geven, enkele titels van zelfgeschreven nummers zijn bijvoorbeeld: De pil, die teef van een Peggy, Liefste, Gij vent..FOEFF covert vooral rockchica's en andere wijvennumers maar ook de Fixkes komen bijvoorbeeld aan bod!
Ben je ondertussen razendbenieuwd naar hun sound? Check ons dan on stage op 14 april in Oelegem of op 20 april in Herentals. Meer info over de vrouwen achter FOEFF en zoveel meer, vind je op www.foeff.tk.
Wie weet speelt FOEFF binnenkort wel in jouw buurt!

Leslie @ Libelle

Misschien zijn sommige onder jullie wel eens geïnteresseerd hoe het er op een (vrouwen)redactie zoals Libelle aan toe gaat. Wel, omdat ik het geluk heb om hier te mogen werken, zal ik een kort sfeerbeeldje scheppen!
Libelle , woensdagnamiddag omstreeks 16.30u.

Het is nu woensdagnamiddag en de helft van de vrouwen zijn al naar huis. De meeste hier hebben dan ook kinderen of zijn toch in verwachting van ééntje. Voor ik hier werkte, had ik nog nooit zoveel vrouwen bij elkaar gezien. Je vindt hier vrouwen in alle vormen, maten en kleuren! De enige man die hier af en toe over de vloer komt, is de kuisman! Voor zo'n slavenklusje hebben ze dan toch maar een man aangenomen.Van emancipatie gesproken! Loveee it!

Ik ben zowat de jongste van de hoop en dat merk je. Tijdens gesprekken over badkamertegels, lekkere receptjes en mislukte diëten moet ik dan ook afhaken.
De redactie is groot en modern. Dé vrouwen zitten gegroepeerd per afdeling ( lay-out, foto, ...) en iedereen heeft zijn eigen knappe apple-pc en telefoontoestel.

Meestal gaat het er rustig aan toe op de redactie. Hoewel enkele beweren dat het hier op sommige dagen echt een zottenkot is. Naar mijn gevoel kan je hier rustig werken op je eigen tempo. Iedereen werkt individueel en gaat af en toe is buren bij een collega om wat bij te praten. Als nieuwtje is het overigens niet gemakkelijk om je in de vrouwengroep te mengen. Je praat wel af en toe met de vrouwen over je en naast je, maar verder dan dat gaat het meestal niet. 3/4de van de madammen hier zijn voor mij nog nobele onbekenden. Maar aangezien dit niet men vaste job is, heb ik niet echt de behoefte om met iedereen hier men privéleven te delen! Het zou hen trouwens toch niet boeien als ik hen vertel naar welk graaf feésje ik dit weekend weer geweest ben. Dat stadium zijn zij al lang gepasseerd!

Déze vrouwen zijn ambiteus, zelfverzekerd en hebben alles op een rijtjes. Of zo lijkt het alleszins toch...

Ik ga wat verder werken aan men artikeltje: 15 tips om een plat buikje te bekomen! Jaha, wat had je anders verwacht..het is én blijft Libelle he!
zoen,
leslie

Van amateur naar professional: investeringen

Omdat we toch een beetje professioneel willen overkomen en omdat we de vele problemen met het uitgeleende materiaal beu zijn kochten we onze eigen statief. De camera is dan weer vakkundig ontvreemd van de mama en de papa.

Recensie : Las Margaritas

Las Margaritas is , zoals de naam doet vermoeden, een rasecht Mexicaans Restaurant. Het kleine restaurant is gelegen in 1 van de 8 zijstraten van de groteske Marnixplaats. Langs buiten oogt de zaak erg donker en klein. Binnen wisselen muren met felgekleurd bloemetjesbehang zich af met schilderijtjes van Mexicaanse tafereeltjes.

Om de Mexicaanse sfeer nog meer kracht bij te zetten, staan op de vensterbank wel 12 èchte Mexicaanse cactussen. Ook de ober van dienst oogt erg zuiders met zijn lange bruine haren en donkere huid. Jammer genoeg is señor ober precies nog maar net ontwaakt uit zijn siesta want voor een hand in de lucht heeft de goede man blijkbaar geen oog.

Terwijl we wachten op onze 4de tafelgenoot, wagen we ons 1l Margarita. Het spicy drankje met Tequila wordt op donderdag namelijk voor de halve prijs aangeboden. Om de alcohol wat bij te staan, krijgen we een mandje taco’s met dipsaus. Tijdens het aperitieven door, bekijken we met zen drieën alvast de menukaart. We kunnen kiezen uit 5 voorgerechten, enkele soepen, 6 kleine warme hapjes, 10 hoofdgerechten en 6 desserts. De prijzen zijn behoorlijk straf , net als onze 2e liter Margarita. Als onze goede vriend ( nummer 4 ) is aangekomen, bestellen we ieder een ander hoofdgerecht. Als je geen fan bent van bonen of sterk gekruid eten, is dit misschien niet aan jou besteed.

Ik wring mij een weg tussen de niet-bonen gerechten en kies voor scampi’s met rijst. De muzikant kiest voor kip met chocoladesaus, de vriendin voor vis en de andere jongen in het gezelschap voor tortilla’s met kip. Na 40 (!) minuten wachten, vragen wij ons toch stilletjes aan af of er wel een keuken grenst aan dit restaurant. Beneveld door de Margarita begint onze maag nu ook wel erg stevig te protesteren. Gelukkig arriveert niet veel later het eten. De niet al te grote porties ogen kleurrijk en smakelijk. Enkel het eten van de muzikant doet ons denken aan een vers gelegde, warme drol.

Het eten is lekker maar niet geweldig. De muzikant laat merken dat als hij niet zo murw was geweest door de drank, hij het eten misschien wel laten staan had! Aija caramba! We besluiten onze maag nog wat verder op te vullen met desserts. In tegenstelling tot onze Mexicaanse hoofdgerechten, kiezen we deze keer ( uit schrik? ) voor oerVlaamse desserts : Dame Blanches!

Niet al te veel commentaar hierop, al mocht het pannetje chocoladesaus gerust op tafel blijven staan voor refill. Voldaan en best tevreden verlaten we de Mexicaanse keet. We moeten toegeven dat de Spaanse keuken ons meer ligt, maar vonden Mexico ook wel muy bien.

Leslie

Allemaal goed en wel, maar wat betekent dat standbeeld nu eigenlijk?

Eigenlijk is het verhaal van het standbeeld op het midden van de MARNIXplaats redelijk ironisch. Zoals jullie in mijn vorige post konden lezen, heeft burgemeester Marnix Antwerpen toch meer kwaad dan goed gedaan. Het was eigenlijk zijn schuld dat de Schelde afgesloten werd en dat er tol betaald moest worden. Het standbeeld 'Schelde Vrij' werd eind 19de eeuw gebouwd om te gedenken dat de Schelde tolvrij was gemaakt. Zie je de paradox? Een standbeeld om de vrijmaking van de Schelde te vieren op het plein van de man wiens schuld het was dat de Schelde in de eerste plaats gesloten werd? Maar ach ja, enige ironie is nu eenmaal nodig in het leven.

Toen de schelde vrijgemaakt werd organiseerde de stad Antwerpen een wedstrijd waarbij de deelnemers een ontwerptekening moesten indienen. Architect J.J. Winders won. Hij had al het hotel Keizershof aan de De Keyserlei gebouwd en zou later samen met F. Van Dijck het Museum voor Schone Kunsten ontwerpen.

Het beeld wordt ook wel Neptunus genoemd omdat bovenop de zuil de Romeinse god van water en zee staat. Twee leeuwen onderaan de zuil symboliseren de bevrijding.

En dan nog één keer over die ironie: als je het standbeeld langs achter in detail gaat bestuderen, zie je dat ook een portret van Marnix het standbeeld siert. Een kleine wraakactie van de beeldhouwer of eerder een late herkenning? Wie zal het zeggen...

Allemaal goed en wel, maar wie was Marnix eigenlijk?

We houden jullie nu al een paar maanden op de hoogte van wat er allemaal op de Marnixplaats gebeurt, maar wie was Marnix eigenlijk? Uit een kleine rondvraag die we op de Marnixplaats zelf hielden, bleek dat zelfs bewoners van de Marnixplaats niet altijd wisten wie hij eigenlijk was. Vandaar deze korte samenvatting van zijn leven. Een verhaal over een Antwerpse burgemeester die geliefd, gehaat en vervolgens vergeven en... vergeten? werd.

Het kortstondige burgemeesterschap van Antwerpen was slechts één van de vele politieke opdrachten van de geboren Brusselaar Filip van Marnix van Sint-Aldegonde, die voor de rest niets met Antwerpen te maken had. Dat hij desondanks één van de meest bekende burgemeesters uit de vorige eeuwen is geworden, is eerder te danken aan het cruciale tijdstip van zijn ambtstermijn.

Aangesteld in november 1583 door zijn vriend Willem Van Oranje, voor wie hij sinds 1571 netelige opdrachten uitvoert, moet Marnix Antwerpen uitbouwen als bruggehoofd van het opstandige Noorden tegen de Spaanse overheerser Filips Wanneer die echter één jaar Alexander Farnese stuurt om de zuidelijke Nederlanden opnieuw te onderwerpen, blijkt dat Marnix eerder diplomaat dan militair is. Hij kan niet verhinderen dat het Spaanse leger de stad in de tang neemt, en na dertien maanden beleg, als de voedselvoorraad bijna op is, tekent Marnix op 17 augusts 1585 te Beveren-Waas de overgave van Antwerpen. Brussel en Mechelen zijn eerder al gevallen.

Duizenden Antwerpenaars hebben dan al de wijk genomen naar het Noorden en met de vooraanstaande politieke en culturele rol van de Scheldestad is het voorlopig amen en uit. Marnix gaat in ballingschap en slijt zijn levensavond met het schrijven van psalmberijmingen. Ook het Nederlandse volkslied het Wilhelmus wordt aan hem toegeschreven. Eind 1598 sterft hij te Leiden, slechts 58 jaar oud.

Teambuilden met BV's

Wat is de sleutel tot succes? Teambuilding! Zeg dat Melinda het gezegd heeft. Want zeg nu zelf, samenwerken met iemand die je niet kan rieken of zien is niet erg bevorderend voor de prestaties... En aangezien Leslie en ik de Maarten maar "nen drol" vonden (j/k :p) besloten we er een hele dag aan te besteden. In combinatie met arbeiten uiteraard.

Daar liepen we dus met camera en digirecorder. Ver geraakten we echter niet door het gegeven feit dat honger heet. Dusja, het norse personeel van Delifrance heeft zowel onze honger als onze portemonnee een beetje verlicht, dank daarvoor. Op de Meir kwamen we Benny Claessens, beter bekend als Benny De Pauw uit "Het geslacht de pauw" tegen. Bekende Vlaming nummer 1.

Even later, wachtend op de tram, werden mijn pupillen even groter wanneer Leslie me op een voorbijslenterende Mauro Pawlowski (!) wees. Mijn dag begon alvast goed, want, in case you didn't notice yet, I LOVE dEUS! (en Mauro speelt dus bij dEUS voor alle duidelijkheid) Bekende vlaming nummer 2.

Op de Marnixplaats enkele straatinterviews afgenomen van enkele interessante en ook minder interessante mensen. Maar soit, "ne mens is ne mens", zeg ik altijd. Welja, eigenlijk zeg ik dat nooit, maar vanaf nu dus wel! Wie daar duidelijk anders over dacht was een zekere vergeten bekende Vlaming: Sven De Ridder (Picasso uit "Familie") Toen we hem enkele vragen wouden stellen, antwoordde hij: "Kijk, ik ben regisseur, en hij hier naast me is acteur, en we hebben nu écht geen tijd hoor". En dan wandelden ze hand in hand verder. Waarom ze dit deden is ons nog steeds een raadsel. Dat zal zo moeten in de showbizz zeker? Ik zal Leslie haar handje dan al maar beginnen vasthouden, als ik ooit groot wil worden. Bekende Vlaming nummer 3 dus.

Even later, op weg naar de fameuze slager, waar Maarten het al over had, liet Leslie zich nog inpakken door één of andere WWF-activist. Nu mag ze dus maandelijks 3 euro storten. Goed zo Leslie! :p Begrijp me niet verkeerd; ik wil me gerust inzetten voor goede doelen enz, ik ben ook "een groene" hoor. Maar waar ik dan niet bijkan is dat die zogezegde activisten zich toch maar mooi laten betalen om andere mensen te strikken he. Mooie uiting van egagement, als geld verdienen op kap van een goed doel daaronder valt natuurlijk. Terwijl Maarten en ik dus aan het wachten waren op de terugkomst van Leslie, kwam alweer zo'n grote held voorbij: Tom Van Laere (Admiral Freebee!) Ik ben nogal goed in dwepen met bv's, zeker als ze geweldig zijn :) Iets te luid riep ik dan in al mijn enthousiasme: "Admiral Freebee"! Waardoor ik bij hem waarschijnlijk als een overjaarse puber overkwam, maar ja, shit happens he... Bekende Vlaming nummer 4.

In een café waar we voorbijliepen zat Maarten Mertens, aka Seppe of de broer van Kaat in één-reeks "Kaat en Co". Bekende Vlaming nummer 5.

Toen was het filmen en digirecorden wel mooi geweest, en namen we alweer de volgende tram richting Groenplaats. En mijn dag kon niet mooier worden afgesloten, moest het niet van Stef Kamil Carlens hebben afgehangen! Want jawel, kleurrijk en de hele omgeving oplichtend liep ie daar, in zijn smurfenblauwe jas en gele schoenen. Mijn middag begon met een dEUS-lid en eindigde met een ex-dEUS-lid. En mijn eerste Antwaarps talent werd opgedragen aan dEUS. Hoe symbolisch toch allemaal :)

En toen moest de avond zelfs nog beginnen. We hadden een leuk avondje bij Leslie gepland, want haar ouders waren toch niet thuis. Joris, die niet in ons team zit, mocht ook meedoen, want die vinden we ook wel tof. En Sander wou niet komen, die vinden we anders ook wel tof :p Die avond brachten we voornamelijk door in Leslie haar jacuzzi...

Recensie: Fiskebar

Hieronder kunnen jullie een recensie van het visrestaurant Fiskebar lezen dat op 31 maart in De Morgen verscheen . Binnenkort volgt er nog een eigen recensie, maar ons budget is nu eenmaal niet groot genoeg om elk restaurantje op de Marnixplaats uit te proberen hé ;-).

------------------------------------------------------------------------------------------------

De naam is Fiskebar. Het klinkt Scandinavisch, en het klinkt als vis. Twee keer goed. Het is een pas geopend visrestaurant op het Antwerpse Zuid, zonder franje, maar al met een vast cliënteel. De zachte prijzen zullen daar zeker niet vreemd aan zijn. Buiten valt er kille sneeuwregen. Binnen zijn bijna alle tafels bezet met jong volk en kinderen. Er heerst een gezellige middagdrukte, de sfeer is nonchalant. Je ruikt de open keuken, daarmee is meteen het zwaktste punt aangeraakt. Een grote blonde Viking zien we niet aan het fornuis staan, de kok van vandaag doet qua uiterlijk eerder oosters aan. De chef-eigenaar is evenwel een Deen, Nikolaj Kovdal, die onder meer in Japan heeft gewerkt en daar de kunst van sushi en sashimi onder de knie kreeg.

Aan de inrichting hebben de eigenaars zich niet blauw betaald. Koele tegels aan de muur en op de vloer, een allegaartje van stoelen, houten banken langs de muur met kussentjes om de pijn te verzachten. Op de eenvoudige tafels liggen placemats en papieren servetten.

Rondom ons zien we vooral de dagschotel aandragen. Voor 7,5 euro krijg je vandaag huisgemaakte fishsticks met sla en gebakken aardappelen. Zo lusten ook de kinderen wel vis. Bovendien kunnen ze ongehinderd rondlopen op hun Converseschoentjes, ze moeten hier niet stijf rechtop blijven zitten.

De vriendelijke gastvrouw brengt ons een glas witte huiswijn (2 euro) en een fles water, vers gesneden stokbrood met lookboter, en geeft ons de tijd om onze keuze te maken. Hoog op twee muren zijn schoolborden aangebracht, het ene met de wijnen, het andere met de gerechten. In de toog aan de open keuken liggen de vissen op ijs te wachten om te worden klaargemaakt. Je kunt een vissoort kiezen (van dorade tot sardientjes) die a la plancha wordt klaargemaakt. Er is een reeks voorgerechten, waaronder natuurlijk sashimi en sushi, enkele dagsuggesties, waaronder een mediterraan pastagerecht voor vegetariërs, en specialiteiten.

Huisgemaakte garnaalkroketten zijn altijd een goede graadmeter. Maar ik wil daarna graag de dagschotel proeven, en dat lijkt me wat te veel gefrituur. Of makreel, ja, goed voor de cholesterol, zo'n vette vis. Maar ook de dorade ziet er aantrekkelijk uit. Mijn vriendin heeft trek in gegrilde tonijn, maar na al dat geaarzel gooien we radicaal onze plannen om en worden het gegrilde mosselen en zeebaars voor mij, garnaalkroketten en Indiase curry met dorade voor haar.

We hebben uitgehongerd het mandje brood aangevallen, en dat wordt ongevraagd bijgevuld, attent. Naarmate de kinderen vertrekken, wordt het stiller in huis en luisteren we naar aangename jazzy muziek. Hier komen de voorgerechten. Voor mij staat een heet diep bord met een mooie portie grote mosselen in de schelp (5,5 euro). Ze hebben zich op de grill geopend en bewaren zo hun zoetzilte smaak. Het vocht ervan mengt zich onder in het bord met wat gesmolten lookboter en peterselie. Lekker! Aan de overkant liggen twee garnaalkroketten van Obelixformaat (7,5 euro) met sla. De korst is nogal dik, de kok heeft op veilig gespeeld tegen het openbarsten, de vulling lekker, hoewel mijn vriendin na een tijdje toch wat bloem ontwaart.

De witte huiswijn vinden we maar slap, dus vragen we wat er aan beters verkrijgbaar is per glas. Voor 3 euro kunnen we een Spaanse rueda hebben, voor sancerre of pouilly fumé moet het dubbele neergeteld. De pouilly fumé die we kiezen, komt in een groter en fijner wijnglas, en maakt ons gelukkiger dan de huiswijn.

Als hoofdgerecht komt er voor mij een hele zeebaars (13,5 euro) zuiver geroosterd, met groene sla, schijfjes tomaat, gebakken aardappeltjes met rozemarijn en een potje mayonaise met kruiden, dat ik vrijwel onaangeroerd laat. Niet omdat het niet lekker zou zijn, maar omdat de vis, in al zijn eenvoud klaargemaakt, het verdient onopgesmukt te worden gegeten. Mijn vriendin drukt tot drie keer toe haar tevredenheid uit over de Indiase curry (15,5 euro), die niet is zoals ze hem verwachtte, maar wel erg lekker. Een fors stuk dorade ligt op de fijne currysaus, een kommetje witte rijst komt apart.

Het is na tweeën, en we zijn de laatste gasten. Tot er opnieuw twee ploegen eters binnenkomen, je kunt hier namelijk ook snel een dagschotel of wat mosselen met een glas bier gebruiken. Ook al nemen we geen koffie of nagerecht meer, toch verschijnt er een schaaltje met amandelmakarons en twee chocolaatjes op tafel. Ook vriendelijk.

Fiskebar is een restaurant dat het karakter van het Antwerpse Zuid weerspiegelt: goede kwaliteit van de basisproducten, gekoppeld aan een sympathieke ongedwongenheid die geen synoniem is van slordige service, iets wat in duurdere zaken weleens wordt verward.

Neptunus uit kalfsvet

Toen we een paar weken geleden onze eerste quotes op de Marnixplaats gingen afnemen, kregen we ook een interessante tip van een enthousiaste voorbijgangster. Ze vertelde ons namelijk dat haar slager het standbeeld 'Schelde vrij' in kalfsvet had nagemaakt en dat dat beeld in de etalage van zijn slagerij prijkte. Niet echt meteen iets voor ons filmje of radioreportage, maar wel ideaal voor onze blog!

Slager Paul Bocklandt, uit de Verschansingsstraat in Antwerpen, is met de kopie van Schelde Vrij niet aan zijn proefstuk toe. Zijn oorspronkelijke plan was om het museum van Schone Kunsten, op een boogscheut van zijn slagerij, in rundsvet na te maken. Maar omdat dat wegens de honderden details en grote hoogte bijna onmogelijk bleek, keek hij de andere kant op en zag daar de bekende toren De Waterpoort, op het Zuid. Met een overschot rundsvet begon hij te beeldhouwen en enkele weken later was zijn kopie klaar. Het resultaat was verbluffend realistisch en de positieve reacties, inclusief een bezoekje van ATV, bleven dan ook niet lang uit.

De beeldhouwmicrobe had hem nu echt te pakken. Aan de hand van enkele foto's begon hij te werken aan een kopie van het standbeeld van Neptunus, op de Marnixplaats. Dat resultaat is nu ook te bewonderen in de etalage van zijn slagerij. Geïnteresseerden moeten wel snel zijn: Bocklandt gebruikte voor dit beeld namelijk een ander soort vet, waardoor het beeld langzaam maar zeker aan het wegsmelten is.











Het echte standbeeld & de vetsculptuur van Bocklandt

Foto's: Melinda Van Dam
Tekst: Maarten Gorissen