Mira met engelstem

Via deze blog willen we graag een rasechte Antwerpse even in de kijker zetten. Mira is 24 jaar oud en is kleinkunstzangeres. Met haar eigenzinnige teksten en Antwerpse tongval is ze stilaan op weg om heel Vlaanderen te veroveren.

Stukjes van haar prachtige CD 'In de daluren' zijn te beluisteren op haar website. (Niet www.mira.be, want dat is de site van de sterrenwacht!)

'In de daluren' van MIRA. Een aanstekelijk debuutalbum, vol eigentijdse en sprankelende nummers.

Ook mijn indrukken...

We hebben de tram genomen naar de Marnixplaats. Vanuit de tram leek het plein me niet echt boeiend, zelf lelijk! De Marnixplaats is namelijk geen plein zoals de Groenplaats of De Grote Markt. Het is gewoon een rotonde met een standbeeld erop en een omheining errond. Je kan er zelfs niet op! Het leek me ook heel ongezellig aangezien het een samenkomst is van verschillende grote straten, wat voor veel verkeer zorgt.

Wanneer we afgestapt waren, bleek al snel dat de omgeving rond het plein eigenlijk best wel boeiend is. Het is een buurt waar veel kunst onder verschillende vormen bijeenkomt. Het Raamtheater, het Museum voor Schone Kunsten in de verte, oude boekenwinkeltjes, kunstgallerijen en nog veel meer kunstvormen bevonden zich in de nabije omgeving van het plein. Daar viel wel iets mee te doen, werd al gauw de conclusie. Na de omgeving verkend te hebben, kwamen we dan uiteindelijk op het plein zelf terecht. Een enorm standbeeld, waar een mooi verhaal aan vasthangt, is eigenlijk het opvallendste element. Op het eerste zicht lijkt het "slechts een standbeeld". Maar als je het in detail bekijkt is het echt een enorm mooi standbeeld, reuzegroot.

Wat me ook opviel aan het plein en haar omgeving, was de sfeer die er heerste. Met sfeer bedoel ik dan niet ambiance, maar eerder een rustgevende sfeer. Dat is wel vreemd, als je bedenkt dat het toch een vrij druk bezocht plein is. En toch hangt er iets melancholisch over het plein, iets dat mij alvast rust bezorgt. Ik voelde me er vrij snel thuis. Ook de verschillende culturen die er samenkwamen viel me op. Dat ervaar ik alvast als een positieve eigenschap, aangezien ik wel van verscheidenheid hou.

Algemene conclusie: Ondanks de vooroordelen, ben ik er zeker van dat er iets te maken valt van de Marnixplaats. Ik kijk er alvast naar uit om terug te keren.

Ieder zijne meug..

De derde in rij zijnde, pen ik hier even mijn impressies neer over OnS pleintje, het Marnixplein.
Het krijgt dan ook de zeer logische titel : "Impressies, het Marnixplein", mee!

Op wandelafstand van de Groenplaats bevindt zich op het einde van de Nationalestraat het Marnixplein. Het grootse plein waarop wel 8 straten uitgeven, baadt zich in een Parijs sfeertje. Pal in het midden deint de grote gedaante van Neptunus op in de vorm van een bombastisch stenen standbeeld. De auto’s komen langs alle kanten en rijden vluchtig rondjes rond Neptunus heen. Hijzelf blijft statig staan en kijkt haast goedkeurend toe hoe de Antwerpenaren zich haastig voortbewegen.

Op het plein staat een allegaartje van huizen. Verouderde flatjes en verlaten panden prijken er naast knappe herenhuizen en modieuze restaurantjes. Het plein heeft iets mondiaals. Een Aziatisch restaurant wisselt zich af met een Italiaan, een tapasbar buurt met een Vlaamse taverne. Iedereen vindt er wel zijne meug.

De buurt rond het Marnixplein straalt dan weer iets artistiek uit. Vlakbij bevindt zich het mooie Raamtheater en ook de Jazz studio is slechts een steenworp veraf. Op het plein zelf sieren ook enkele designshops het straatbeeld. Originele meubelen en flitsende lampen zijn er in veelvoud te bezichtigen achter grote, blinkende etalages.

Het plein is de habitat van een mengelmoes aan mensen. Alle kleurtjes, leeftijden en geslachten zijn er vertegenwoordigt. Studentes op gekleurde fietsjes rijden er vrolijk tussen snelle grote auto’s die op hun beurt weer plaats ruimen voor oude voitures.

Het Marnixplein heeft een locatie om ‘U’ tegen te zeggen. Als je in 1 van de zijstraten tuurt, zie je in de verte de rustige, kabbelende Schelde voorbijstromen. Een andere zijstraat geeft dan weer zicht op het museum van Schone Kunsten. De hippe Nationalestraat geeft uit op het Marnixplein die de Antwerpenaar op haar beurt weer verder naar het hautaine Zuid leidt. Het plein is ook erg makkelijk te bereiken met de tram. Vanop de Groenplaats kan je tram 4 of 8 nemen en na slechts 3 haltes bereik je al het mooie Marnixplein. Zeker een bezoekje waard!

Onder de stalen blik van Neptunus

Ik Wil Nummer Negen...Negen!

En probeer Melinda maar eens iets te weigeren... Zo kwam het dat we tijdens de eerste les van meneer Herroelen de Marnixplaats voor een semester als werkomgeving toegewezen kregen.

‘Oh nee’, de Marnixplaats, ocharme!’, was de eerste reactie van Kim Diels, een rasechte Antwerpse. De toon was meteen gezet. Toch probeerden we als goede journalisten onze objectieve houding te bewaren tot we het plein eenmaal met eigen ogen gezien hadden. Want trouwens, zeg nu zelf, wie houdt er eigenlijk rekening met de mening van Kim? (‘Haha, cabaret…’).

Toch moesten we haar aanvankelijk voor een deel gelijk geven. Vanuit het vuile raampje van de tram was de Marnixplaats niets meer en niets minder dan een rustige rotonde met een reusachtig standbeeld van de mythische zeegod Neptunus. Op het eerste zicht een redelijk saaie achterbuurt van het anders toch zo bruisende Antwerpen. Maar zoals geweten, kan schijn soms mateloos bedriegen. Want, waar de Marnixplaats eerst gewoon een samenkomst van acht verschillende straten en tramsporen leek, bleek het ook een smeltkroes van culturen te zijn. Een toonbeeld van de multiculturele samenleving, waar zoveel mensen tegenwoordig de mond van vol hebben. Op een doorsnede van nog geen honderd meter ontdekten we talrijke restaurants, cafés en winkels, die niet alleen de vergane glorie van het Antwerpen uit de jaren ’60 weerspiegelden, maar die ons ook deden beseffen dat we nu wel degelijk in de 21^ste eeuw zijn beland.

Een mooi voorbeeld hiervan vonden we in de Tolstraat, één van de acht straten die op de Marnixplaats uitkomen. Aan de ene kant troffen we een ouderwetse, Vlaamse meubelwinkel aan, compleet met acacia’s in de etalage. Aan de andere kant daarentegen, bevond zich een exotisch, Arabisch koffiehuis, met kronkelende opschriften op de ramen. Ook de mensen die we tegenkwamen bevestigden dit beeld: een Marokkaanse man die de weg vraagt, een chique dame in bontjas, een Aziatische vrouw op weg naar een restaurant...

Een zo compleet mogelijk beeld van het leven in de buurt van de Marnixplaats geven wordt dus moeilijk, maar biedt tegelijk een uitdaging. Want zal onze eerste indruk overeenstemmen met de werkelijkheid? Wat gebeurt er écht onder de stalen blik van Neptunus? Een ding staat vast: het wordt een boeiende zoektocht, in een authentieke, maar tegelijk kosmopolitische Antwerpse wijk. Acht straten, één zeegod en drie journalisten in spé, Marnixplaats, let’s play!

Antwerpen gij zijt gij van mij...

Even voorstellen: Melinda, Maarten en Leslie, 3 studenten journalistiek aan de Plantijnhogeschool te Antwerpen. Antwerpen jawel: de wereld in één stad samengebracht . En eerlijk gezegd, ik ben fier om mezelf een beetje Antwerpenaar te mogen noemen, ook al ben ik eigenlijk van Vilvoorde (Brabant dus) Voor ik in Antwerpen ging studeren had ik altijd een nogal stereotiep beeld van Antwerpen. Een stad waar de mensen een lelijk plàt dialect spreken en een heel dikke nek hebben dus. Maar goed, na een jaar journalistiek leer je wel om te gaan met zulke vooroordelen. En na een jaar Antwerpen leer je natuurlijk ook de schoonheid van 't stad te appreciëren. Vroeger was ik niet erg chauvinistisch. Ik woon wel graag in Vilvoorde, ik heb er een geschiedenis. Maar om nu te zeggen dat Vilvoorde dé stad is, nee. In Antwerpen is dat anders. Ook al woon ik er niet, ik vóel me wel Antwerpenaar. Ik verdedig nu Antwerpen alsof ik er zelf zou wonen. Vreemd toch wat een stad met je kan doen. Uiteindelijk is het toch maar een hoop stenen bij elkaar, zou je denken. En toch is het zo veel meer! Antwerpen leeft en heeft een ziel. Je ziet, ik word er zelfs melig van. Tijd om af te ronden dus. Tot de volgende!

! Er zijn natuurlijk reeds talrijke liederen gemaakt over Antwerpen... Maar dit is alvast mijn persoonlijke favoriet (van Pieter Embrechts):

De handwerpenaar

In deze stad ben ik geboren, in deze stad heb ik gezocht.
In deze stad liep ik verloren,aan deze stad ben ik verknocht.
In deze stad waar de mensen schelden,in den bocht van een rivier.
In deze stad wonen de helden,van de voetbal en het bier.

't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad waant zich de wereld, maar is in feite maar een dorp.
De mensen kijken niet veel verder, dan de afstand van hun handworp.
Deze stad begint te hopen, dat de winter overwaait.
En dat de warmte weer mag komen, en weer bloeit wat is gezaaid.

't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.

Deze stad aan de stroom, is zo ambitieus.
Maar voor wie niet van hier is, nee, niet echt genereus.
En ik kan niet begrijpen, och, vanwaar toch die haat.
En al die angst voor een ander, och ik doe iedereen in de straat,
ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag, ne goeiendag.

't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Want de stad die blijft bestaan.
't Houdt niet op, 't houdt niet op.
Ook als wij al zijn vergaan.'
t Houdt niet op, 't houdt niet op.
't Is maar dat ik hier passeer.
't Houdt niet op, 't houdt niet op.
En ik kom toch maar één keer.

Aan de skyline van de steden, zie je soms een heel verhaal.
Maar nog altijd staat den boerentoren, in de schaduw van de kathedraal.

©Tekst: Pieter Embrechts