Cultuur & wraak

Op woensdag 11 april gingen we met een deel van ons team en de helft van een ander team (concurrenten, maar ach ja) op pad voor het vak Culturele Actua van meneer Van Doninck. We hadden alles mooi in één dag gepland, zodat die dan ook vol, en ik bedoel vól, met cultuur zat. Eerste halte was het Paleis voor Schone Kunsten oftewel het Bozar in Brussel. Ik moet zeggen: de tentoonstelling 'Kijk op Europa, Europa en de Duitse schilderkunst in de 19de eeuw'' viel heel goed mee. Deze tentoonstelling belichtte vanuit verschillende invalshoeken de Duitse kunst in de 19de eeuw en legt ook internationale verbindingen, waarin de Duitse kunst steeds centraal bleef staan. Prachtige kunstwerken, nuttige uitleg en vervelende museumopzichters: een geslaagd museumbezoek.

Daarna kwamen we helaas aan bij de tentoonstelling ''Visit(e) - Hedendaagse kunst in Duitsland''. Ik heb echt geprobeerd om niet de cultuurbarbaar uit te hangen, maar het is me bij de tweede tentoonstelling helaas echt niet gelukt om er iets van in me op te nemen, laat staan dat ik er iets van begreep. In de folder stond dat de tentoonstelling 'in drie hoofdstukken -leven, ruimte & geschiedenis wou laten zien hoe sterk kunst, het persoonlijke leven en de wereld in elkaar grijpen. Bon, ik mag dan wel geen kunstkenner zijn, ik had er wel geld voor betaald.

Waren van de partij: een typmachine die vanzelf de letters Q, T & 4 typte, een naakte vrouw die zichzelf fotografeerde terwijl ze geheel gehuld was in pauwenveren, een staande lamp, reclameaffiches, gangen met spiegels waar ik tegen aangelopen ben en me vervolgens excuseerde omdat ik dacht da ik tegen iemand aan was gebotst wat bij nader inzien mezelf bleek te zijn..., een nagemaakte parkeergarage met twee auto's, vier gekleurde wereldbollen, een foto van een alpentop,.... Ik wou echt aan de opzichtster gaan vragen waarom juist dié kunstwerken het Duitse karakter weergaven, maar bij nader inzien heb ik me toch maar ingehouden: die dame was kwaad op mij omdat ik tegen haar spiegel opgelopen was.

Toen besloten we om nog iets te gaan eten in Brussel voor we naar Antwerpen zouden gaan, maar ik weigerde pertinent om een restaurant binnen te stappen waar geen menu's in het Nederlands waren, dat zou in strijd zijn met mijn overtuigingen. Uiteindelijk vonden we dan toch een 'leuk' restaurantje mét Nederlandse menu's. Helaas pindakaas bleef de boertige dienster mij in het Frans aanspreken, terwijl ik doodleuk terug antwoordde in het Nederlands: het werd een leuk debat. Jammer genoeg voor ons bleek ze het restaurantwezen niet goed begrepen te hebben, namelijk: eten in huis hebben. Sandwiches? Non, je n'ai plus de pain. Geuze? Non, j'ai seulement de la bière. Je peux faire un croque si vous voulez?

Dan maar terug naar Antwerpen voor het Toneel: De Wereldgeschiedenis in 10 & 1/2 hoofdstuk. Het klonk echt verschrikkelijk op voorhand - een 'doe-toneel van drie uur', maar het viel echt heel goed mee, vooral de laatste stukken waren indrukwekkend. Ik heb er trouwens nog een moment van wraak beleefd. Het toneelstuk was namelijk opgebouwd uit allemaal surrealistische sketches in pure Lynch-stijl die ons in groepjes meenamen van de catacomben van de Bourla, naar de scene, de foyer enz.. inclusief subtiele & mysterieuze aanwijzingen zoals druppelend water of honderden emmers die uitgestald waren.

Op een gegeven moment liepen we de dus door één van de onderaardse gangen van de Bourla en worden we gekruist door een groepje blinden. Waarop ik vraag aan mijn teamgenoten: zouden die ook deel uitmaken van het stuk? Collectief hoongelach volgde. Maar mijn moment kwam toen we op het einde naar het centrale deel van de Bourla geleid werden, vlak voor de scène. Duister en stilte. Tot plots de blinden het podium betraden! Zij bleken namelijk de rode draad door het stuk te zijn. Een ('subtiele') glimlach verscheen en mijn culturele dag was geslaagd.